Van jongs af (lees de jaren '60) was er in ons gezin contact met veel verschillende vormen van zorg. Geneeskundige zorg. De eerste herinnering daarover ging over een kinderarts. Latere herinneringen gingen over de huisarts. De eerste was niet mijn favoriet, die vertelde mijn mama dat ik op dieet moest. Ik was nog een kleuter. De herinneringen aan de latere huisarts waren heel anders. Hij was tevens homeopaat en nam de tijd om te luisteren en hij schreef korreltjes en dosissen voor. Die beterschap brachten. En we wisten dat de wachtkamer steevast tjokvol zat en je er vele uren moest voor uittrekken. En ja, hij deed ook nog huisbezoeken. Als ik er nu aan terugdenk, concludeer ik dat die man bijna geen privéleven meer kon hebben. Een groeiend gezichtsveld Stap voor stap breidde de horizon zich uit. Een verhuis maakte dat er een andere huisarts bezocht werd. Die zich (toeval bestaat niet) eveneens bekwaamd had in de homeopathie, maar daarbovenop nog Chinese geneeskunde had gedaan, acupunctuur en nog wat andere zaken. Ineens was het woord "moxa" geen onbekende meer. Twee gemeentes en een verhuis verder, werd de huisarts een antroposofisch arts, die uiteraard ook klassiek geschoold was en, ja hoor, er ook homeopathie had 'bijgedaan'. Van die vrouw leerde ik dat het zelfherstellende vermogen van het menselijke lichaam heel erg goed werkte en dat het niet de bedoeling is van de 'geneeskunde' om dat tegen te werken. Zo vond ze dat een klein kind dat koorts heeft niet tot bij een arts hoefde te komen, laat staan geneesmiddelen moest nemen, zolang de koorts niet boven de 40,5°C gestegen was. Uiteraard goed omkleed met wat de ouders dan voor dat kind konden doen (wikkels leggen, afkoelen, veel liefde geven, overleggen met de arts, etc..) En elk van die artsen nam het "primum non nocere" principe heel ernstig. In't Vlaams: "ten eerste, doe geen kwaad" of "vooral niet schade toebrengen" Het is de kortste samenvatting van de Eed van Hippocrates die je kan vinden. En toen kwamen de lockdowns De tijd ging voort, die eigen kinderen gingen vervolgens hun weg en je houdt dus qua gezondheidszorg enkel nog rekening met jezelf en je partner. Mooi zo. Tot in de loop van 2020 bleek dat dat ineens veel moeilijker werd. Je moest bij sommige artsen en organisaties aan voorwaarden voldoen om zorg te krijgen. Vreemd. En zélf mochten we ineens geen zorg meer geven, ook al drongen onze klanten er op aan. Lockdowns. En, veel erger nog, discriminatie. Gezinnen met hoog oplopende ruzies, families die uiteen spatten, kinderen met bergen stress, het zit in ons geheugen gegrift. Ineens hoorden we via allerlei wegen dat het zelfgenezend vermogen van het menselijk lichaam niet te vertrouwen was en dat daar extra maatregelen voor moesten getroffen worden. En dat die aanbevelingen vooral niet mochten bevraagd of bekritiseerd worden. Nog véél vreemder. En of wat je dan hoorde of las juist was of niet, feit is dat er gediscrimineerd werd op basis van persoonlijke medische keuzes. En dat voelde niet goed. Samenzorg Dat veranderde toen de organisatie Samenzorg op ons pad voorbijkwam. Wàt een verademing. Géén discriminatie, respect voor de keuzes van elk individu, erkenning van de mens als een geheel van zowel fysieke structuur als mentaal zijn, erkenning van het goed werken van het menselijke immuunsysteem en het zelfhelend vermogen... kortom een organisatie die sterk onze aandacht trok. Meer informatie opgevraagd, in gesprek gegaan en ineens waren we een "inloophuis". Inloophuis Samenzorg wil een verbindend platform zijn tussen aanbieders van zorg enerzijds en de zorgvragende mens anderzijds. Zonder discriminatie, zonder vooroordeel, maar wél met de insteek oog te hebben voor alle aspecten van de mens. Daar hebben we wel oren naar. Daarom hebben we onze praktijk enkele uren per week als inloophuis opgezet. Een inloophuis is een herkenbare, goed bereikbare en veilige plek waar je tijdens bepaalde dagen en uren vrijblijvend kan binnenwandelen voor een gesprek en een luisterend oor. Er wordt géén therapie gegeven, we luisteren. Zelfzorg
Een deel van wat wij zelfzorg noemen (en deze blog gaat over zelfzorg) is dat wat je graag doet en wat je ook goed kan, inzet voor de maatschappij. Mensen helpen hun kracht (terug) te vinden en ze zien groeien, daar word je warm van. Samen met anderen groeien naar vreugde of samen intense momenten mogen beleven, ook al komen daar tranen bij, dragen bij aan je groei als mens. Iemand die op het depressieve af binnenkomt en die even daarna er in slaagt toch een glimlach te tonen en dankt voor de inzichten zijn de mooie momenten. Bijdragen aan de maatschappij door zélf het voorbeeld te geven van respect, verdraagzaamheid, liefde en mededogen is meebouwen aan de nieuwe maatschappij. In gelijkheid, in kracht. In dat perspectief is goed voor jezelf zorgen, ook bijdragen aan de anderen, aan de maatschappij. Moge je zelfzorg steeds bovenaan je agenda hebben staan, waar je ook bent, wat je ook doet. Succes! PrepTalk Wouter en Mepi
0 Opmerkingen
Je opmerking wordt geplaatst nadat deze is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
PrepTalk
Over goed voor jezelf zorgen in een polariserende maatschappij. Archieven
Januari 2025
Categorieën
Alles
|